Hallo,

Het is al vrijdag, wat gaat het snel. Een beetje raar, maar pas sinds gisteravond weet ik dat er geen les is vandaag.
Het is dit weekend Pongal, Oogstfeest. Dit wordt uitgebreid gevierd, met versierde koeien, dans en muziek en zoveel meer.
In totaal neemt het wel 3 dagen in beslag, dit weekend en maandag.
De koeien (stieren) worden dan door de straten gedreven en elk jaar gebeuren er accidenten maar dit zet geen domper op het feest.
Een grote belevenis dus. Zaterdag is enkel de aanloop en daar ik om 7uur 's avonds in de taxi zit zal ik er niet veel van meemaken.
'Je kunt op zaterdag toch niet naar huis,' zeggen ze hier, 'het feest gaat dan pas van start.'
Nu ja, er zal altijd wel een reden zijn om nog te blijven, er is hier werk met hopen.
Nog even rondlopen om wat sfeerbeelden te verzamelen,en vergaderingen met de directeur over hoe het verder moet met het schooltje.
Niet altijd simpel maar gelukkig zit Annemarie op dezelfde lijn.
Samen krijgen we hem wel zo ver dat hij een goed werkende school heeft.
Als je ziet wat er in 5 jaar al is gebeurd, dan weet je dat het snel kan gaan.



Groeten Gerrit

Auroville, India





Hallo.

Het is nu bijna over, nog een laatste keer yogales en naar de Matrimandir. Vandaag mocht ik weer binnen in de "inner chamber".
Steeds weer een grote belevenis en een rust die uniek is in India.
Deze namiddag gaan we nog naar Pondi (inkopen doen) en dan om 7 uur is de taxi er.
Dan is dit avontuur weer voorbij.


Groeten Gerrit

Auroville, India

Hallo,

De wekker was weer gemaakt en liep af om 5.00u.
Gisteravond was er nog een familiebijeenkomst waar we uitgenodigd waren.
5 uur was dus veel te vroeg, maar er was niets aan te doen en een 'snooze'-knopje heb ik nog niet gevonden ;)
Dan maar opstaan en kijken wat we vandaag allemaal kunnen doen, afspraak met de computerman, de aannemer (constructiefout in het gebouw), en de kinderen natuurlijk.
Alleen het opstaan ging niet zo lekker. Mijn tenen deden pijn. Het halve eitje in het eten van gisteren was er precies te veel aan.
Het lokale eten is niet slecht maar je weet niet altijd wat je eet, of te laat.
Waggelen gaat ook, dus lekker koffie maken en rustig opstaan, mij klaarmaken voor de nieuwe dag.
Bij het ontbijt was er het volgende slechte nieuws. Vandaag is er geen elektriciteit, dus geen computer, geen internet, geen telefoon.
Dus ook het werk aan de computers is voor morgen. Toen belde de aannemer ook nog af, wat een baaldag. (Mijn dossier voor hem is wel klaar.)
Gelukkig werkten de kinderen in de klas wel heel goed. Ze gingen voor het eerst aan de slag met het Cuisenaire-materiaal dat ik meebracht. Dit was wel vrij moeilijk want hier zijn ze het gewoon om vooral mondeling te werken. De leerkracht zegt iets, de kinderen zeggen het na en zo zo probeert de leerkracht leerstof in de kinderen hun hoofd te pompen. Ook sommen worden gewoon uit het hoofd geleerd. Werken met het Cuiseraire-materiaal berust dan ook op een heel andere leermethode, dus dat is, zowel voor leerkrachten als voor kinderen toch echt wel wennen.
Wat ze wel zelf mogen schrijven zijn verhaaltjes... al hebben ze ze volgens mij toch ooit al eens verteld gekregen...
Ik kreeg mooie werkjes te zien en de kinderen waren duidelijk heel fier op wat ze gemaakt hadden.
Een school openhouden is hier voor Saravanan niet altijd even gemakkelijk. Goed-opgeleide leerkrachten kan hij niet genoeg betalen en als er dan toch iemand komt les geven, blijft die niet altijd lang. Als een school in de stad meer geld aanbiedt, kan je het de mensen ook niet kwalijk nemen dat ze vertrekken. Maar Saravanan blijft geloven in het onderwijs voor de armsten. Het enige probleem is dat die kinderen geen schoolgeld kunnen betalen. In een gesprek met hem besloten we dan ook om een deel van het geld van VBS O.L.V.O. te gebruiken voor 17 kinderen die anders geen onderwijs kunnen genieten. (Ook de ouders moeten aangemoedigd worden om hun kinderen naar school te laten gaan - als ze geen schoolgeld kunnen betalen, voelen de ouders zich daar ook niet goed bij. Als een organisatie het schoolgeld betaalt, voelen ze zich wel gesteund.)

Later naar de Matrimandir voor een yogales en wat meditatie, maar zoals je al kan raden op deze pech-dag: de yoga ging niet door.
Toen bleek ook mijn ticket voor de Matrimandir niet geldig ?:) en zou ik terug naar het visitor centrum moeten voor een nieuw.
De taxi was al weg, dus moest dat te voet.
Ik vertelde hem dat dit toch moeilijk was (2 km waggelen) en ik toch een ticket had dat er op leek (volgens mij zelfs een correct ticket).
Ik kon hem niet overtuigen of hij begreep me niet, dus ik vertrok en toen ik 20 meter ver was zei hij: 'OK, you can go now'.
Raar toch hoe het hier allemaal loopt. Na het bezoek aan de Matrimandir nog even gaan zwemmen en een uurtje rust op het strand.
Langer kan echt niet daar de zon hier veel te fel is; zeker voor ons winter velletje.
Tijd om terug naar het "roof house" gaan want mijn reuma neemt de bovenhand, beide enkels, de heup en de nek zitten vast.
'Warm houden' zei Annemarie dus zit ik hier nu bij 28 graden met twee sjaals. Geen zicht maar ik kan de goede raad toch niet in de wind slaan.
Hopelijk loopt morgen alles weer als een trein, al is het maar een boemeltrein naar Europese normen.


Groeten Gerrit
Auroville, India
PS : Ik heb een nieuwe room-mate alleen kan hij niet goed stilzitten en loopt de muren op ;) Een gekko!

Hallo,


De buurman was er opnieuw met dezelfde cd vollenbak voor 2 uur lang van 6 tot 7:30. Dan is het liedje uit.
Het blijkt dat er elke dag geen elektriciteit is tussen 8 en 11 uur.
Dit zou zijn omdat er niet genoeg elektriciteit is voor iedereen.
Iedereen is het hier gewoon en maakt er niets meer van, voor ons is het even wennen.
Even gewacht op de computerhersteller maar die bleek zijn kat te sturen. Dan maar naar het internet cafe.
Mail checken en skype doen werken. Het lukte half, heb kunnen bellen maar mijn geluid kwam er niet door.
Eenmaal terug dit nog even onderzoeken en herstellen. En dan nog eens met Saravanan overleggen wat er nog kan.
Na school nog even gaan zwemmen aan zee, en een gesprek met de Zwitser van zaterdag. Hij bleek ziek te zijn.
Dit is natuurlijk ook een stuk van India voor ons Westerse mensen.
s'Avonds naar Pondi met Annemarie wat schriften en klein materiaal gaan kopen en dan terug.
De terugweg ging echter niet zo vlot. De taxichauffeur was niet eerlijk.
Plots ging hij een zijstraat in ipv de gewone weg. Wij natuurlijk op onze hoede en direct gevraagd waarom.
Hij zei dat er daar minder verkeer was, maar nog geen 2 min later stond hij stil en vroeg meer geld.
Het was een donkere straat zonder verlichting en ook geen enkele aanduiding waar de bewoonde wereld was, dus hij dacht: 'die heb ik mooi!'.
Helaas pindakaas, wij zeiden: 'Vergeet het, dan lopen we wel tot de hoofdstraat en nemen we een andere taxi en jij krijgt niets.'
Nog even dacht hij dat het bluf was, tot ik hem doodleuk vertelde hoe hij wel zou moeten rijden.
Die vond hij niet zo leuk: toeristen met een gps, weer geen extra inkomen.
Die avond hebben we nog afgesloten met een Leffe die ik meegebracht had in de valies, en weet je wat? Die smaakt nog lekkerder in India! (Al was het maar omdat je weet dat het daar zeldzaam is)
Morgen naar de Matrimandir, ik ga lekker dromen.




Weer een dag voorbij, en de buurman was zijn wekker vergeten vandaag. (Nochtans is het zondag oogstfeest en de muziek is daar voor!)
Geen probleem. Zo was ik goed uitgerust want het wordt zowiezo een drukke dag.
Om 9:00 aan het bezoekcentrum, een video bekijken met het doel en de leefwijze van de moeder.
Best interessant, maar ze hebben nog veel werk om het allemaal te verwezenlijken.
Eenmaal aan de tempel was algemene stilte verplicht. Nou 'tempel' mag je van hun niet zeggen.
Het is het symbool dat alle culturen verenigt. Alles heeft een betekenis, de 4 ingangen in alle windrichtingen, de ziel (het kristal) verlicht door de zon die doorstraalt naar het diepe innerlijke (de lotusbloem onderin).
In de bal een magisch licht dat door de gouden schotels schijnt, met 2 spiraalvormige hellingen naar de bezinningruimte.
Alles in wit marmer en wit wollen tapijt, het is gewoon niet aards te noemen.
Het ultime meditatiemoment. De tweemaal 15 min waren zo voorbij en de indrukken niet te beschrijven.
Zelfs de grootste spraakwatervallen uit de groep waren stil... lang voorbij het punt van ultieme stilte.

En dan weer terug naar de realiteit, het internet is er en moet nu nog degelijk worden ingesteld alook de virusprogramma's.
Meer dan nodig in India, wel nog een probleem.
Ik dacht dat de computerman de computer die stuk was kwam herstellen zo dat ik hem kon bijstaan, maar hij was er enkel voor het internet.
De rest is voor morgen,zei Saravan. Ik zie nog wel. Nog even een diepgaand gesprek met hem over de noden van de school en het onderwijs in India en dan gaan zwemmen en mediteren aan zee.
Iets wat hier wel meer mensen doen, Vele groeten en tot morgen.



Groeten Gerrit
Auroville, India
PS : geen eigen foto's vandaag, mocht er geen trekken op de heilige grond ;) enkel een indruk van op internet

Hallo,


Nu is het reeds maandag, de eerste dag "werken".
Slapen is niet een probleem maar de buurman zijn wekker staat wel erg luid. De Indische muziek is niet slecht maar vanaf 6:00 s'ochtends...
Om 9:00 op school eerst een rondleiding in operationele klassen, met de banken van de sponserloop Basisschool O.L.V.O. Heist in gebruik.
Het verliep vlot en hij liet ook van zijn "flinkste" leerlingen het werkschrift zien. Het is mooi om te zien dat hij ze allen goed kende en ze allen bij hem in de gunst willen staan.
Daarna ging ik naar de bib, een klasje volledig betaald door vrijwilligers inclusief de 3 computers.
Merkwaardig is dat deze klas een stenen vloer had. Spijtig wel dat er reeds 1 computer stuk was.
Geen probleem zei Saravanan, nog in garantie. Maar ik kon het niet laten en wou het toch van dichterbij bekijken.
Het probleem lag voor de hand. De power supply was slecht gespecifieerd (net het deel dat ik vroeger ontwierp).
In India is de spanning niet zoals bij ons 230V met een tolerantie van 10 procent maar kan de spanning zelfs onder de 160V duiken.
Dit is steeds dodelijk voor de dioden zeker bij deze temperaturen. Nu alleen nog Saravanan overtuigen dat ze steeds zullen breken als er geen ander "full range" type inkomt.
Hopelijk komt de computer leverancier nog deze week dan kan ik hem vertellen wat er moet gebeuren, en kan ik hem zo ver krijgen het in garantie bij alle drie te vervangen.
Saravanan zijn oplossing is een volledig powerstation met batterij, maar wie gaat dat betalen en nog meer onderhouden.
Let's make it simple en steek er gewoon de juiste in.
Daarna was er een verwelkomings gebaar met de zalf en rode verf op het voorhoofd en natuurlijk een bloemenkrans, wat roken die heerlijk.
Verse en aan elkaar geknoopt met een katoen draad, echt fantastisch.
De toiletten van de vorige actie die VBS O.L.V.O. betaalde heeft hij ook getoond en ze waren nog heel proper en goed onderhouden, een dikke pluim.
Want in India is het onderhoud het grootste probleem.
Saravanan is natuurlijk wel speciaal want hij krijgt zoveel "buitenlanders" over de vloer dat hij toch al iets meer "westers" is geworden.
Voor ik het wist was het na de middag en tijd om naar de Madrimandir te gaan voor de eerste keer, een grote ervaring, en zelfs gratis.
De mensen aan de ingang deden wel een beetje moeilijk, ik had bijkbaar een ingangs bewijs voor een totaal andere ingang en moest zo 3 km omlopen, raar.
Soit het was leuk en hele ervaring.
Daarna nog even zwemmen in de zee om af te koelen, een douche (liggend op de vloer!) insmeren met after sun en op bezoek bij Camiel.
Camiel en Jansi zagen er goed uit en het was fijn ze nog eens weer te zien. De tuin was reeds veel veranderd, maar toch heel herkenbaar.


Tot morgen


De buurman was er opnieuw met dezelfde cd vollenbak voor 2 uur lang van 6 tot 7:30. Dan is het liedje uit.
Het blijkt dat er elke dag geen elektriciteit is tussen 8 en 11 uur.
Dit zou zijn omdat er niet genoeg elektriciteit is voor iedereen.
Iedereen is het hier gewoon en maakt er niets meer van, voor ons is het even wennen.



Groeten Gerrit
Auroville, India

Hallo,

De trip naar India is vlekkeloos verlopen al was er toch nu en dan wat spanning.
De vluchten zelf verliepen zoals gepland, maar eenmaal in India...
Het duurde erg lang tot de valies er was. Oef, die kwam gelukkig wel. Dan nu op naar de taxi/bus.
Eerst een beetje geld wisselen. Het wisselen was erg duur, ik kreeg slechts 50 inr per euro in plaats van 58.
Nog 160 km. Hoeveel zou dat kosten? Normaal gezien: bus: 350 inr, taxi naar bus: 300 inr. en nog eens 200 inr voor de taxi in Auroville.
1000 inr. moest dus genoeg zijn, en ik gelijk nen groten naar het wisselkantoor met mijn 20 euro.
Toen bleek dat ik om geld te wisselen heel wat informatie moest geven: vluchtnummer, pasport en verblijfsvisa(zelfs voor 20 euro).
De taxi was minder moeilijk. De chauffeur wou me zelfs direct afzetten bij de school voor enkel 2000 inr.
Een beetje discussie bracht me voor 300 inr aan de busstop en toen had hij zelfs tijd om te wachten tot ik op de juiste bus zat. (een heel vriendelijke man dus)
De busrit zelf vertrok ook 's nachts en niet vanaf 6 uur 's morgens wat een geluk was. Nu hoefde ik geen 5 uur doodmoe op straat te wachten.
Stiekem nu en dan eens op de gps van den iphone gekeken hoe ver het was en ja ik kwam steeds dichter en dat voor maar 50 inr.
Het avontuur begon pas toen ik werd gedropt, om 3.30u in een dood dorp. Ik op zoek naar een taxi. Volgens de gps moest ik slechts 5 km meer doen, maar met 2 zware zakken was stappen niet echt een optie.
Na een 20 min zoeken vond ik aan het ziekenhuis een tuk tuk die me wel wou brengen.
Weer stiekem proberen volgen op de gps maar de afstand werd steeds groter. Wat nu gedaan?
Die meneer vriendelijk aangesproken en gevraagd waarom we niet dichter kwamen. Ik zei hem dat ik het gevoel had(de iphone wist het natuurlijk) dat we naar het oosten moesten en niet naar het zuiden.
Hij bevestigde het prompt tot mijn verbazing maar vertelde dat er geen weg was en hij eerst nog 2 km naar het zuiden moest om dan na een totaal van 10 km aan te komen.
Oef, toch geen bedrieger. In het midden van de nacht weet je nooit. (En ik had veel geld bij, alleen was het aan mij niet te zien.)
Hij was blij met zijn 200 inr en ik ook. De rit van de luchthaven naar Auroville was gelukt en ik had nog wat geld over ;)
Om 4:00 kwam ik daar aan. Mijn telefoon bleek echter niet te werken (nu wel en niemand kan het verklaren) dus dan maar even naar het strand, wachten op de zonsopgang.
Op weg naar het strand kwam ik een Zwitser tegen die niet meer kon slapen en we hebben samen aan het strand gezeten terwijl ik een expresso koffie maakte met de bialetti.
Je ziet: koffie maakt onmiddellijk vrienden. Daarna even naar Auroville, een croisant eten en dan naar Saravanan.
Eenmaal daar aangekomen eerst nog een beetje babbelen en even slapen.
Rond een uur of 12:00 opgestaan en gezwommen in de zee. Het was heerlijk, 28 graden een lichte bries en koel zeewater.
Na een paar uur terug naar mijn verblijf om te douchen en me in te smeren met aftersun, toch nodig hier. Wel gek dat de douchekop enkel werkt op een maximale hoogte van 1 m boven de grond.
Even later kennis gemaakt met Annemarie, een Nederlandse van over de 60 die ook op de school vrijwilliger is.
Na het geklets wou Saravanan toch eens naar Pondi om te zien wat de wisselkoers was en wat geld reeds in te wisselen.
Hij schrok zich een bult toen hij me van overal geld zag uithalen, de portemonee, de riem, de rugzak, verborgen zak in de broek,...
In totaal had ik reeds al het geld bij elkaar van de school op 200 na. Dit is echter voor morgen aan de ATM (geld terminal)

Heerlijk geslapen, nu eerst ontbijt. Een zuurdesem broodje en wat melkkoffie. Daarna met Annemarie een stevege strandwandeling gedaan.
Daar heb ik nog een andere vrijwilliger ontmoet die op de school de Engelse les verzorgt.
Nu was het tijd voor de rondleiding in de school. Het zag er goed uit. Er is nog veel werk maar Brugge en Gent zijn ook niet op een dag gebouwd.
Er is nu zelfs een bib met 3 computers. Alleen werken er nog maar 2. Ik moet er toch kunnen voor zorgen dat ze alle 3 werken.
Dan even gaan zwemmen om af te koelen, want dat is hier wel nodig, naar Auroville en het internet cafe en de dag zit er weer op. Morgen begint het pas echt. (De rest van het geld moet ik nog halen, het was zondag en dan is toch niet alles mogelijk in India.)

Groeten Gerrit
Auroville, India