Hallo,

De wekker was weer gemaakt en liep af om 5.00u.
Gisteravond was er nog een familiebijeenkomst waar we uitgenodigd waren.
5 uur was dus veel te vroeg, maar er was niets aan te doen en een 'snooze'-knopje heb ik nog niet gevonden ;)
Dan maar opstaan en kijken wat we vandaag allemaal kunnen doen, afspraak met de computerman, de aannemer (constructiefout in het gebouw), en de kinderen natuurlijk.
Alleen het opstaan ging niet zo lekker. Mijn tenen deden pijn. Het halve eitje in het eten van gisteren was er precies te veel aan.
Het lokale eten is niet slecht maar je weet niet altijd wat je eet, of te laat.
Waggelen gaat ook, dus lekker koffie maken en rustig opstaan, mij klaarmaken voor de nieuwe dag.
Bij het ontbijt was er het volgende slechte nieuws. Vandaag is er geen elektriciteit, dus geen computer, geen internet, geen telefoon.
Dus ook het werk aan de computers is voor morgen. Toen belde de aannemer ook nog af, wat een baaldag. (Mijn dossier voor hem is wel klaar.)
Gelukkig werkten de kinderen in de klas wel heel goed. Ze gingen voor het eerst aan de slag met het Cuisenaire-materiaal dat ik meebracht. Dit was wel vrij moeilijk want hier zijn ze het gewoon om vooral mondeling te werken. De leerkracht zegt iets, de kinderen zeggen het na en zo zo probeert de leerkracht leerstof in de kinderen hun hoofd te pompen. Ook sommen worden gewoon uit het hoofd geleerd. Werken met het Cuiseraire-materiaal berust dan ook op een heel andere leermethode, dus dat is, zowel voor leerkrachten als voor kinderen toch echt wel wennen.
Wat ze wel zelf mogen schrijven zijn verhaaltjes... al hebben ze ze volgens mij toch ooit al eens verteld gekregen...
Ik kreeg mooie werkjes te zien en de kinderen waren duidelijk heel fier op wat ze gemaakt hadden.
Een school openhouden is hier voor Saravanan niet altijd even gemakkelijk. Goed-opgeleide leerkrachten kan hij niet genoeg betalen en als er dan toch iemand komt les geven, blijft die niet altijd lang. Als een school in de stad meer geld aanbiedt, kan je het de mensen ook niet kwalijk nemen dat ze vertrekken. Maar Saravanan blijft geloven in het onderwijs voor de armsten. Het enige probleem is dat die kinderen geen schoolgeld kunnen betalen. In een gesprek met hem besloten we dan ook om een deel van het geld van VBS O.L.V.O. te gebruiken voor 17 kinderen die anders geen onderwijs kunnen genieten. (Ook de ouders moeten aangemoedigd worden om hun kinderen naar school te laten gaan - als ze geen schoolgeld kunnen betalen, voelen de ouders zich daar ook niet goed bij. Als een organisatie het schoolgeld betaalt, voelen ze zich wel gesteund.)

Later naar de Matrimandir voor een yogales en wat meditatie, maar zoals je al kan raden op deze pech-dag: de yoga ging niet door.
Toen bleek ook mijn ticket voor de Matrimandir niet geldig ?:) en zou ik terug naar het visitor centrum moeten voor een nieuw.
De taxi was al weg, dus moest dat te voet.
Ik vertelde hem dat dit toch moeilijk was (2 km waggelen) en ik toch een ticket had dat er op leek (volgens mij zelfs een correct ticket).
Ik kon hem niet overtuigen of hij begreep me niet, dus ik vertrok en toen ik 20 meter ver was zei hij: 'OK, you can go now'.
Raar toch hoe het hier allemaal loopt. Na het bezoek aan de Matrimandir nog even gaan zwemmen en een uurtje rust op het strand.
Langer kan echt niet daar de zon hier veel te fel is; zeker voor ons winter velletje.
Tijd om terug naar het "roof house" gaan want mijn reuma neemt de bovenhand, beide enkels, de heup en de nek zitten vast.
'Warm houden' zei Annemarie dus zit ik hier nu bij 28 graden met twee sjaals. Geen zicht maar ik kan de goede raad toch niet in de wind slaan.
Hopelijk loopt morgen alles weer als een trein, al is het maar een boemeltrein naar Europese normen.


Groeten Gerrit
Auroville, India
PS : Ik heb een nieuwe room-mate alleen kan hij niet goed stilzitten en loopt de muren op ;) Een gekko!